الاعتماد؛ یار دوازدهم الاتحاد؟!
فارس‌پلاس؛ محمد ایمانی نوشت: سیاست بازی و مطابق راهبرد بیگانگان نوشتن، انسان را کور و کر می کند؛ مثل همین نوشته عباس عبدی در روزنامه اعتماد:
«لغو بازی در ورزشگاه اصفهان نشان داد رسیدن به عادی‌سازی شرایط ایران فراتر از اقدامات موردی است و نیازمند آسیب‌شناسی و اصلاح رویکرد عمومی حکومت است.
این که ماجرا تقصیر کی بوده و در نهایت چه حکمی صادر خواهد شد، در روزهای آینده مشخص می‌شود، ولی پیش از این که هر حکمی صادر شود، یک مساله به نسبت روشن است. سیاست در ایران میل به تصرف همه عرصه‌ها دارد و هر شیء یا موقعیت و حتی افرادی، فقط یک ابزار برای پیشبرد هدف سیاسی است، و برای هیچ حوزه‌ای، استقلال قائل نیست.
این رفتار تا هنگامی که در تقابل با تعهدات بین‌المللی قرار نگرفته به ظاهر مشکلی ایجاد نمی‌کند. ولی در عرصه بین‌المللی بویژه ورزش مشکل‌آفرین می‌شود.
رویکرد غالب در ایران نمی‌خواهد بپذیرد که سیاست مثل هر حوزه دیگر، هر چند مرتبط با سایر حوزه‌هاست، ولی استقلال نسبی و مرزهای شناخته شده‌ای دارد».
اولا نویسنده به اذعان خودش، قبل از این که بداند ماجرا چه بوده، پیشداوری کرده؛ یعنی قضاوت غرض ورزانه و سوگیرانه.
ثانیا بهانه تیم سعودی برای بازی نکردن مقابل تیم سپاهان، اگر به خاطر فشفشه بازی و ترقه بازی پر هیجان تماشاگران باشد -که ظاهرا همین هم هست- ماجرا چه ربطی به سیاست دارد؟!
اگر بهانه، حضور سردیس شهید سلیمانی باشد، بلا تشبیه، تصاویر حکام سعودی هم در ورزشگاه های عربستان خودنمایی می کند و این قاعده در بسیاری از کشور های دیگر هم جاری است.
بنایراین چرا باید تصویر قهرمان ملی ایرانی و فرمانده مبارزه با تروریسم در منطقه باید، نویسنده روزنامه اعتماد را اذیت کند؟ اگر تصاویر نباید، در همه استادیوم های دنیا نباید؛ و اگر باید، چرا تایید بهانه جویی حریف؟! مگر اعتماد، روزنامه ای سعودی و یار دازدهم الاتحاد است؟
ثالثا از نویسنده (محکوم پرونده فروش اطلاعات به بیگانگان) هیچ عجیب نیست که ادعا کند ورزش سیاسی نیست و حال آن که در قبله امثال وی در غرب، ورزش به شکل گل درشتی، ابزار سیاست بازی شده است؛ فقط چند سند از هزاران نمونه را مرور کنید:
آلمان نازی و فرانسه، با وجود ارتکاب جنایات و نسل کشی های بی سابقه- در جام جهانی ۱۹۳۸ و فرانسه در جام های جهانی دهه ۱۹۵۰ حضور پیدا کردند.
هیچ تحریم ورزشی علیه حکومت نظامی آرژانتین که مردم را بازداشت و در استادیوم‌های فوتبال اعدام می‌کرد، اعمال نشد. فیفا سال ۱۹۷۸ از دیکتاتور آرژانتین جانبداری کرد و ضمن اهدای جام به تیم آرژانتین، جنایت‌های ژنرال «ویده‌لا» را به حاشیه برد.
روسیه از برخی مسابقات از جمله جهانی فوتبال محروم شد. اگر اتهام جنگ افروزی، دستاویز درست و بیطرفانه ای بود، فیفا و دیگر فدراسیون های جهانی باید در موارد مشابه، آمریکا، رژیم صهیونیستی، انگلیس، فرانسه، آلمان و عراق (صدام) را محروم می کردند.
اگر ورزش جهانی، سیاست زده نبود، رژیم آپارتایدی و اشغالگر صهیونیست نباید به هیچ میدان ورزشی راه داده می شد.
برخی معارضان جمهوری اسلامی (از جمله افراطیون مدعی اصلاح طلبی) ادعا می‌کردند نباید ورزش را سیاسی کرد. اما وقتی تیم ملی ایران به جام‌جهانی راه یافت، خواستار حذف تیم از جام‌جهانی شدند؛ خیانت منحصر به فردی که در هیچ کشور دیگری نظیر نداشت!
دولت قطر، ورود نمادهای حمایت از همجنس بازی را در حاشیه جام جهانی فوتبال ممنوع کرده بود، اما وزیر کشور آلمان در مسابقه ای که تیم کشورش باخت، به ترویج نمادهای همجنس بازی پرداخت.
هنگامی که جودوکار مصری حاضر نشد با جودوکار اسرائیلی دست بدهد، از مسابقات اخراج شد. اما زمانی که ورزشکار زن اوکراینی حاضر نشد با حریف روسی دست بدهد، اخراج نشد، بلکه مورد تحسین رسانه های غرب هم قرار گرفت.
وقتی ورزشکاران کشورها از مسابقه با ورزشکاران صهیونسیت امتناع می‌کنند، غرب و غربگرایان فریاد می زنند ورزش سیاسی نیست. اما وقتی ورزشکار اوکراینی از دست دادن با ورزشکار ایرانی خودداری و توهین کرد، همان محافل، طرف ورزشکار توهین کننده را گرفتند!
فیفا، مانع از حضور تیم ملی فوتبال روسیه در جام جهانی قطر شد، اما در مقابل، اندونزی را به خاطر جلوگیری از ورود تیم فوتبال رژیم اشغالگر فلسطین، از میزبانی جام جهانی فوتبال جوانان محروم کرد.
ورزش سیاسی نیست، اما آمریکا بارها در مسابقات مختلف گروکشی کرده و به ورزشکاران ایرانی ویزا نداده است. در چنین مواردی می‌بینید که امثال آقای عبدی خود را به ندیدن و فرو رفتن در خوابی عمیق می‌زنند.
چرا روزنامه اعتماد به جای محکوم کردن شانتاژ تیم حریف، طرف ایرانی را سرزنش می‌کند؟ چون “الاعتماد”ی است، در کنار “الاتحاد” سعودی؟! کانال این روزنامه پر است از تبلیغات برای عربستان؛ آیا سعودی‌ها اسپانسر اعتماد هم هستند؟
پایان پیام/ت
