پشه‌ها از اشعه مادون قرمز برای رسیدن به هدف انسانی خود استفاده می‌کنند
به گزارش ایتنا، این حشره یکی از ناقلین اصلی ویروس‌هایی مانند تب دنگی، تب زرد، زیکا و چیکونگونیا به انسان است که آسیبی جانبی به هدف ساده آن یعنی تغذیه از خون می باشد.
به گزارش خبرگزاری فرانسه، آئدس ابتدا نوسانات کوچک دی اکسید کربن (CO2) در هوا را که در نتیجه فرآیند تنفس انسان ایجاد می‌شود، تشخیص می‌دهد و می‌تواند این نوسانات را از فاصله بیش از ده متری از فرد را تحت نظر داشته باشد.
طبق مطالعات، این عملیات نظارتی، تأثیری بر «افزایش فعالیت حرکتی پشه و افزایش پاسخ آن به سایر محرک‌های ساطع شده از فرد مورد نظر»، از جمله سیگنال‌های بویایی انسانی دارد که می‌تواند فاصله تا یک یا دو متر از طریق آن تشخیص دهد.
اما از آنجایی که این حشره فاقد «محدودیت بینایی» است، در صورت بروز هرگونه جریان هوا، این سیگنال‌ها در کمک به یافتن مسیر خود به سمت هدف خود مؤثر نیستند.
از طرفی این پشه می‌داند که به محض نزدیک شدن به پوست انسان یعنی در فاصله کمتر از ده سانتی متر با احساس رطوبت و گرما در پوست که هنوز فرصت دارد به هدف خود نزدیک شده است.
تیمی از دانشگاه کالیفرنیا، به سرپرستی پروفسور کریگ مونتیل، به دنبال یافتن این موضوع بودند که آیا پشه آئدس، مانند مار زنگی یا برخی از سوسک‌ها، می‌تواند به پرتوهای فروسرخ ساطع شده توسط هر موجود زنده‌ای برای بهبود موقعیت خود تکیه کند یا خیر.
بدن انسان انرژی را به شکل پرتوهای مادون قرمز مصرف می‌کند، همان پرتوهایی که با استفاده از عینک دید در شب، شکل یک فرد یا حیوان را در شب نشان می دهند.
محققان آزمایشی را با قرار دادن ۸۰ پشه ماده در قفسی در فاصله چند سانتی متری از دو صفحه انجام دادند که دمای یکی از آنها ۲۹.۵ درجه سانتیگراد، دمایی شبیه به یک کشور گرم و دیگری در دمای محیطی بود. در واقع با دمایی مشابه دمای پوست انسان، یعنی ۳۴ درجه سانتیگراد.
در این آزمایش، همچنین یک ابر پنهان از دی اکسید کربن و انتشار بوی عرق انسان که از یک دستکش قدیمی منتشر می شود، تولید شد.
با ترکیب این عناصر با تصویربرداری از رفتار پشه ها، محققان مشاهده کردند که یک سیگنال واحد – دی اکسید کربن، بو یا تشعشعات مادون قرمز – از یک پنل واقع در دمایی مشابه پوست، منجر به واکنش بسیار ضعیف پشه‌ها می شود. .
در حالی که واکنش پشه‌ها تحت ترکیبی از بو و دی اکسید کربن مشخص‌تر بود و در نتیجه ترکیب سه شاخص یعنی تابش مادون قرمز، بو و دی اکسید کربن به حداکثر رسید.
نتایج این مطالعه یادآورد می‌شود که دمای پوست سایر پستانداران در محیط انسانی تا ۱۰ درجه سانتیگراد متفاوت است و متأسفانه پوست انسان “جذاب‌ترین طعمه برای پشه‌ها” است.
بر اساس مشاهدات، این پشه می‌تواند تشعشعات فروسرخ از پوست انسان را تا فاصله حداقل ۷۰ سانتی‌متری از هدف، فاصله «متوسط» بین محل تشخیص دی‌اکسید کربن و بوهای بدن از یک طرف، و دما و رطوبت پوست تشخیص دهد.
تیمی از محققان دانشگاه کالیفرنیا این توانایی را با گرم کردن نوک سلول‌های عصبی واقع در آنتن‌های پشه از طریق تشعشعات فروسرخ توضیح دادند. طبق این مطالعه، این گرم شدن «به نوبه خود گیرنده های حساس به دما را فعال می کند».
نویسندگان این مطالعه خاطرنشان کردند که حسگر مادون قرمز می‌تواند به طور گسترده‌ای در بین پشه‌های تغذیه کننده از خون برای یافتن راه خود به موجودات خونگرم مورد استفاده قرار گیرد.
