خارجی‌هایی که از جنگ اوکراین بازمی‌گردند، چه می‌گویند؟

به گزارش گروه بین‌الملل خبرگزاری فارس، روزنامه «واشنگتن پست» در گزارشی با جنگجویان خارجی که توسط متحدان رژیم کی‌یف به جنگ با روسیه در اوکراین فرستاده می‌شوند، مصاحبه کرده تا به افشای فاصله تصورات آنها از هیجان جنگیدن تا واقعیت هولناک میدان نبرد بپردازد.

در ابتدای این مصاحبه کهنه سربازی از تفنگداران دریایی آمریکا با نام «داکوتا» که برای جنگ به اوکراین رفته بود، معرفی شده که می‌گوید این بمباران نبود که او را بیشتر می‌ترساند بلکه عبور گلوله‌های روسی از دیواری که پشت آن پنهان شده بود و حس کردن فشار مکرر توپخانه بود که باعث شد تکیه کلامش (طبیعیه!) که همیشه به دیگر همرزمانش می‌گفت دیگر برایش مانند جوک به نظر برسد.

او می‌گوید چیزی که عادی نبود، احساس ترسی بود که هنگام پنهان شدن و گوش دادن به حمله بالگردهای تهاجمی روسی به محل اختفای تیم شکارچیان تانک تحت هدایت وی به سراغش می‌آمد. داکوتا که پس از هفت هفته جنگ در اوکراین، اکنون به اوهایو بازگشته در این‌باره گفت: «انصافاً آن لحظه ناآرام‌ترین لحظه‌ای بود که در تمام مدت داشتم».

واشنگتن‌پست در ادامه گزارش خود نوشت: «جنگجویان خارجی از ایالات متحده و کشورهای دیگر، تفاوت‌های فاحشی را بین آنچه که انتظار داشتند جنگ بدان شکل باشد و آنچه که تجربه کردند، بازگو می‌کنند. آنها به یاد می‌آورند که چگونه بدون تجهیزات و سلاح کافی و با هیجان موقت برای منفجر کردن وسایل نقلیه روسی وارد نبرد می‌شدند و اکنون احساس ناخوشایندی در مورد بازگشت به اوکراین دارند. عده‌ای دیگر، کشته شدن دوستان خود را دیدند و به این نتیجه رسیدند که دیگر بس است».

مقامات آمریکایی با بیان اینکه میدان نبرد اوکراین پیچیده و خطرناک است، تخمین می‌زنند که ۴ هزار نفر پس از آغاز عملیات روسیه در ۲۴ فوریه، خواستار اعزام به اوکراین شدند. بسیاری نیز پس از آنکه «ولودیمر زلنسکی» رئیس جمهور اوکراین شخصاً از داوطلبان خارجی درخواست کرد که به آنجا سفر کنند و بجنگند، وارد مبارزه شدند.

یکی از مصاحبه‌شوندگان به این روزنامه گفت که خانه‌های در حال سوختن را به یاد می‌آورد و زمانی که واحد او برای گشت زنی در جنگلی جمع شده بود، توپخانه‌های روسی منطقه را زیر آتش گرفتند و اوکراینی‌ها و همرزمان وی در تلاش برای مخفی شدن، متفرق شدند.

او گفت که تا پایان شب دوم، هشت نفر از بیست داوطلب در واحد وی، پست خود را رها کرده بودند، از جمله یک همکار کهنه سرباز از تفنگدار دریایی که مسلسل خود را با سنگ شکست تا از آن به عنوان آسیب جنگی برای فرار کردن استفاده کند. یک جنگجوی خارجی دیگر نیز تظاهر به مجروح شدن می‌کرد.

واشنگتن‌پست در ادامه با بیان اینکه دیگر مصاحبه‌شوندگان نیز ناامیدی‌ها و استیصال متفاوتی را توصیف کردند، نوشت: «پاسکال، کهنه سرباز ارتش آلمان که در تیمی به همراه کَنسِل، جنگجوی آمریکایی که در اواخر ماه آوریل در نبرد کشته شد، حضور داشت. او گفت که در اولین ماموریت آنها مشکلاتی به وجود آمد».

پاسکال تعریف می‌کند که تیم جنگجویان خارجی وی مشکوک بودند که ارتباطات رادیویی آنها توسط نیروهای روسی شنود می‌شود و آنها باتری اضافه نداشتند؛ به همین دلیل برای برقراری ارتباط مجبور به استفاده از تلفن‌های همراه با خط‌های غیر امن و اپلیکیشن پیام‌رسان «واتساپ» روی آوردند. او گفت که بلافاصله پس از تبادل نقشه، موقعیت آنها توسط توپخانه روسیه هدف قرار داده شد.

وی افشا کرد، جنگجویان خارجی در جریان بسیاری از مأموریت‌ها احساس می‌کردند که اطلاعات کافی ندارند، نمی‌دانستند کجا هستند، مهمتر اینکه خبر نداشتند نیروهای روس کجا هستند.

پاسکال می‌گوید روزی که کنسل (هم‌تیمی آمریکایی وی) کشته شد، از سمت موضعی که فکر می‌کردند اوکراینی است، به آنها شلیک شد اما ارتباط رادیویی برای گرفتن تاییدیه درباره هویت آن موضع نداشتند. دو نفر از اعضای تیم برای تحقیق به بیرون رفتند، صدای تیراندازی شنیده شد و آنها هرگز برنگشتند.

این جنگجوی آلمانی توضیح داد که اعضای باقیمانده تیم از همان جهت مورد آتش سنگین روسیه، از جمله گلوله‌های توپخانه قرار گرفتند. یکی از اعضای تیم در گلوله‌باران کشته شد. پاسکال و یک جنگجوی خارجی دیگر به سمت کنسل رفتند که مورد اصابت ترکش قرار گرفته بود. آنها در تلاشی بی‌ثمر برای جلوگیری از خونریزی از تورنیکت استفاده کردند.

پاسکال به واشنگتن‌پست گفت: «از ابتدا ما هیچ شانسی نداشتیم. من از خودم می‌پرسیدم چرا زنده ماندم و بقیه نه.»

پیش از این نیز وبگاه «پالتیکو» گزارش کرد که آمریکایی‌هایی با سابقه نظامی به اوکراین اعزام شده‌اند تا در کنار داوطلبان کشورهای دیگر در نبرد علیه روسیه مشارکت کنند. (جزئیات بیشتر)

کمیته تحقیقات روسیه روز ۲۷ آوریل (۹ اردیبهشت ماه) اعلام کرد که دست‌کم ۱۶ گروه مسلح متشکل از مزدورانی از ۵۰ کشور در اوکراین تشکیل شده است.

انتهای پیام/ص