اوزمپیک خطر حمله قلبی و سکته مغزی را ۲۰ درصد کاهش می‌دهد
پروفسور جان دینفیلد، پژوهشگر سرپرست این تحقیق از کالج دانشگاهی لندن (UCL) این داروها را دارای «جایگاهی احتمالا بسیار مهم در درمان» خواند که «فرصتی در مقیاس گسترده» ایجاد می‌کند، و این پیشرفت مهم را با کشف داروی استاتین مقایسه کرد.
این گروه پژوهشی از داده‌های آزمایش سلکت (Select) استفاده کرد که نوو نوردیسک (Novo Nordisk)، شرکت تولیدکننده سماگلوتاید، انجام داده بود تا بررسی کند آیا این دارو‌ــ که با نام تجاری ویگووی، اوزمپیک و ریبلسوس به فروش می‌رسد‌ــ می‌تواند خطر حمله قلبی یا سکته مغزی را در افراد چاقی که به دیابت مبتلا نیستند کاهش دهد. این تحقیق پنج ساله متشکل از ۱۷ هزار و ۶۰۴ بزرگسال بالای ۴۵ سال از ۴۱ کشور بود و بررسی می‌کرد چه مدت طول می‌کشد تا بیماران به عارضه‌های قلبی‌عروقی عمده دچار شوند.
پس از ۲۰ هفته مصرف سماگلوتاید، ۶۲ درصد بیماران بیش از ۵ درصد وزنشان را از دست دادند، در حالی که این رقم در گروه مصرف‌کننده دارونما فقط ۱۰ درصد بودــ و میزان کاهش خطر حمله قلبی، سکته مغزی یا نارسایی قلبی در بیماران، فارغ از اینکه وزن از دست داده بودند یا نه، یکسان بود.
پژوهشگران در ماه اوت دریافتند که سماگلوتاید خطر حمله قلبی یا سکته مغزی را در افراد چاق دچار بیماری قلبی‌عروقی یک‌پنجم کاهش می‌دهد. مصرف یک دوز ۲.۴ میلی‌گرمی ویگووی در هفته، همراه با مراقبت‌های معمول برای پیشگیری از حمله قلبی یا سکته مغزی، میزان خطر را در مقایسه با کسانی که دارونما دریافت کرده بودند ۲۰ درصد کاهش داد.
به گزارش نشریه تلگراف، پروفسور دینفیلد که درهمایش اروپایی چاقی (ECO) در ونیز صحبت می‌کرد و یافته‌های این پژوهش را ارائه داد، گفت: «این آزمایش شگفت‌انگیز واقعا متحول‌کننده است.»
او در ادامه افزود: «در دهه ۱۹۹۰ که استاتین معرفی شد، ما سرانجام فهمیدیم که طبقه‌ای از داروها هستند که زیست‌شناسی این بیماری را تغییر خواهند داد. این موضوع پیشرفت مهمی برای تحول طبابت در شاخه قلب‌شناسی [کاردیولوژی] بود. ما اکنون طبقه‌ای از داروها داریم که به همان میزان می‌توانند بسیاری از بیماری‌های مزمن مرتبط با سالخوردگی را دگرگون کنند.»
او روز سه‌شنبه به برنامه «تودی» (Today) رادیو بی‌بی‌سی ۴ گفت که «این داروها جایگاه احتمالا بسیار مهمی در درمان دارند» و افزود: «فرصتی در مقیاس گسترده وجود دارد‌ــ اما صدالبته که این داروها را باید به شیوه متداول ارزیابی کرد.»
پروفسور دینفلید گفت: «حدود نیمی از بیمارانی که من در مطب بیماری‌های قلبی‌عروقی می‌بینم وزنی مشابه افراد شرکت‌کننده در آزمایش سلکت دارند و احتمالا مصرف سماگلوتاید در کنار سطح معمول مراقبت‌های توصیه‌شده در دستورالعمل برایشان مفید است.
«یافته‌های ما نشان می‌دهد که میزان تاثیر درمان با سماگلوتاید مستقل از میزان کاهش وزن است، و حاکی از آن است که این دارو آثار دیگری دارد که افزون بر کاهش چربی ناسالم بدن، خطر عارضه‌های قلبی‌عروقی را پایین می‌آورد.
«این سازوکارهای ثانوی ممکن است آثار مثبت بر قند خون، فشار خون یا التهاب، و همچنین آثار مستقیم بر عضله قلب و رگ‌های خونی، یا ترکیبی از یک مورد یا تعداد بیشتری از این موارد را شامل شود.»
پژوهش دیگری که بر اساس آزمایش سلکت انجام شد و در همایش اروپایی چاقی ارائه شد را پروفسور دانا رایان، از مرکز پژوهش زیست‌پزشکی پنینگتون در نیواورلینز، سرپرستی کرده بود و اثر بلندمدت سماگلوتاید بر وزن را بررسی می‌کرد.
او گفت کاهش وزن با استفاده از سماگلوتاید را در بزرگسالان دارای اضافه وزن یا چاق که به دیابت مبتلا نیستند «می‌توان تا چهار سال حفظ کرد».
بیمارانی که سماگلوتاید مصرف می‌کردند کاهش به‌طور میانگین ۱۰.۲ درصدی وزن بدن و ۷.۷ سانتیمتری دور کمر داشتند، در مقایسه با رقم به‌ترتیب ۱.۵ درصد و ۱.۳ سانتیمتر در گروهی که به آن‌ها دارونما داده شده بود. پس از دو سال، حدود ۵۲ درصد افرادی که با سماگلوتاید درمان شده بودند در رده پایین‌تر شاخص توده بدنی (BMI) قرار گرفتند، در حالی که این رقم در گروه دریافت‌کننده دارونما ۱۶ درصد بود.
پروفسور رایان در ادامه افزود: «این درجه کاهش وزن در چنین جمعیت بزرگ و متنوعی حاکی از آن است که شاید اثرگذاری [این دارو] بر باری که حوزه سلامت عمومی در اثر بیمارهای متعدد مرتبط با چاقی متحمل می‌شود ممکن باشد.
«در حالی که آزمایش ما بر عارضه‌های قلبی‌عروقی متمرکز بود، بسیاری از بیماری‌های مزمن دیگر از جمله چند نوع سرطان، ورم مفاصل (آرتروز)، و اضطراب و افسردگی نیز از مدیریت موثر وزن بهره‌مند خواهد شد.»
یافته‌های پروفسور رایان نیز در نشریه پزشکی نیچر (Nature Madicine) منتشر شده است.
