شیرجه زدن داخل یک سیاهچاله در شبیه‌سازی خیره‌کننده ناسا
ما هنوز پاسخی برای این پرسش نداریم، اما یک شبیه‌سازی جدید به وسیله ابررایانه بهترین حدسی را ارائه کرده است که بر اساس داده‌های فعلی می‌توان ارائه نمود.
به گزارش ایتنا و به نقل از ساینس‌آلرت، جرمی اشنیتمن، اخترفیزیکدان از مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا، می‌گوید: «مردم اغلب در این مورد می‌پرسند و شبیه‌سازی این فرآیندهای دشوار به من کمک می‌کند تا ریاضیات نسبیت را به پیامدهای واقعی در جهان هستی واقعی پیوند بزنم. بنابراین من دو سناریوی مختلف را شبیه‌سازی کردم»، یکی از درون سیاهچاله و دیگری از نمای بیرون آن.
سیاهچالهها از هسته ستارگان مرده عظیمی تشکیل شده‌اند که تحت گرانش خودشان فرو می‌ریزند؛ آنها به قدری متراکم هستند که ماده آنها در فضایی فشرده می‌شود که در حال حاضر برای فیزیک غیرقابل توصیف است.
با این حال، یکی از نتایج این متراکم شدن، یک افق رویداد است که عبارت است از یک مرز تقریباً کروی که در آن کشش گرانش آنقدر قوی است که حتی سرعت نور برای رسیدن به سرعت فرار کفایت نمی‌کند.
این بدان معناست که ما هیچ راهی برای دانستن آنچه فراتر از افق رویداد است نداریم. نور ابزار اصلی است که ما برای کاوش در جهان از آن استفاده می‌کنیم. اگر نتوانیم نوری از داخل یک سیاهچاله ببینیم، نمی‌توانیم بگوییم چه چیزی در آن وجود دارد.
حتی در تئوری، ما با پارادوکس‌هایی مواجه می‌شویم که در آن اطلاعات هم در افق رویداد از دید یک ناظر حفظ می‌شود و هم برای همیشه از نقطه‌نظر جسمی که از این مرز عبور می‌کند، قفل می‌شود.
با این حال، آنچه ما بر اساس نحوه حرکت نور و ماده در اطراف سیاهچاله ها می دانیم این است که رژیم گرانشی اطراف افق رویداد کاملاً غیرعادی است. در برخی موارد، هر چیزی که بیش از حد نزدیک باشد، توسط نیروهای دخیل به سمت اتم‌ها کشیده می شود. اینکه چنین چیزی دقیقا در چه نقطه‌ای اتفاق می‌افتد به جرم سیاهچاله موردنظر بستگی دارد – که یا جرم ستاره‌ای (تا حدود ۱۰۰ خورشید) و یا ابرپرجرم (میلیون‌ها تا میلیاردها برابر جرم خورشید) است.
