من ثابت کردم که یک آزمایش‌کننده شایسته هستم
سایت جایزه نوبل با جان کلازر، فیزیکدان ۷۹ ساله آمریکایی و یکی از برندگان نوبل فیزیک ۲۰۲۲ مصاحبه‌ای را انجام داده است که در ادامه به آن پرداخته‌ایم.
به گزارش ایسنا، روز گذشته جایزه نوبل فیزیک ۲۰۲۲ به آلن اسپکت، جان اف کلازر و آنتون زیلینگر برای انجام آزمایش‌ها با فوتون‌های درهم‌تنیده، اثبات نقض نابرابری‌های بل و علم اطلاعات کوانتومی پیشگامانه اعطا شد.
آدام اسمیت، مدیر رسانه‌ای آکادمی نوبل طی مصاحبه‌ای با جان کلازر (John Clauser) یکی از سه برنده جایزه نوبل فیزیک امسال به صحبتی دوستانه با این دانشمند پرداخت:
آدام اسمیت: سلام، من آدام اسمیت است و از وب سایت جایزه نوبل تماس می‌گیرم.
جان کلازر: سلام. من تمام روز با سایت‌های مختلف صحبت میکردم، اما هنوز چیزی از آکادمی سوئد نشنیده‌ام.
اسمیت: خب، در واقع من از آکادمی سوئد تماس نمی‌گیرم، اما این سنت را داریم که مصاحبه‌های بسیار کوتاهی را با برندگان جدید ضبط می‌کنیم
اسمیت: می‌دانم که در حال حاضر در تماس دیگری هستید، اما اگر بتوانید سه یا چهار دقیقه با من صحبت کنید، فوق‌العاده خواهد بود.
کلازر: حتما، بفرمایید.
اسمیت: خب، اول از همه بابت این جایزه تبریک می‌گویم.
کلازر: متشکرم.
اسمیت: همانطور که گفتید، تمام صبح سرتان شلوغ بوده و در تماس بوده‌اید.
کلازر: بله. خیلی طول کشید تا حتی یک فنجان قهوه بخورم. ساعت سه صبح از خواب بیدار شدم.
اسمیت: اوه خدای من، چه شروعی برای یک روز بسیار طولانی.
کلازر: تماس‌های تلفنی زیادی وجود داشت.
اسمیت: خوب، این پیشرفت آهسته با چیزهای معمولی در زندگی خوب است. شما فردی بودید که فکر می‌کردید ممکن است قضایای بل را در آزمایشگاه آزمایش کنید و مردم باور نمی‌کردند.
کلازر: بله، خوب، من این ایده را به طور مستقل با آبنر شیمونی و مایک هورن در میان گذاشتم و سپس یک سخنرانی کوچک نوشتیم و در انجمن فیزیک آمریکا سخنرانی کردیم. در آن جلسه دور هم جمع شدیم و تصمیم گرفتیم منابع خود را به اشتراک بگذاریم و آنچه را که مقاله CHSH (کلازر،هورن، شیمونی و هولت) نامیده میشود در سال ۱۹۶۹ منتشر کردیم و این به نوعی اولین پیشنهاد برای انجام آزمایش بود و سپس در سال ۷۲، من آمدم. در واقع در سال ۶۹، مدرکم را در کلمبیا گرفتم و به برکلی آمدم و در واقع پس از آن با استوارت فریدمن، یک دانشجوی مقطع فوق لیسانس، همکاری کردم. این پایان نامه دکترای او در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی شد و ما اولین آزمون آزمایشی قضیه بل را انجام دادیم.
اسمیت: من متوجه شدم که بسیاری از فیزیکدانان بزرگ شما را باور نکردند و افرادی مانند ریچارد پی فاینمن نظر شما را رد کردند.
کلازر: در واقع بله. وقتی من در دانشکده کلمبیا بودم و در حالی که آزمایش را انجام می دادم، یک مکالمه کوتاه داشتم که در آن فاینمن به نوعی مرا از دفترش بیرون انداخت. او از اینکه من حتی باید این احتمال را که ممکن است مکانیک کوانتومی پیش بینی درستی ارائه ندهد را در نظر بگیرم، بسیار آزرده شد و تنها از طریق تلاش‌های بسیار مهربانانه چارلی تاونز و هوارد شوگارت در دانشگاه کالیفرنیا، برکلی توانستم آزمایش‌ها را انجام دهم و بعد از آن، تمام اعضای هیئت علمی من در کلمبیا گفتند: چه وقت تلف کردنی است، شما به نتایجی رسیدید که همه انتظار داشتند؛ حالا شروع کنید به انجام فیزیک واقعی.
اسمیت: من عاشق فکر جسورانه شما بودم که امیدوار بودید مکانیک کوانتومی را سرنگون کند.
کلازر: خب، داشتم لذت می‌بردم. این یک آزمایش چالش‌برانگیز بود. در آن زمان فکر میکردم مهم است، حتی اگر همه به من می‌گفتند دیوانه‌ام و با انجام آن آزمایش کارم را خراب می‌کنم آن را انجام دادم و تا حدودی هم کارم را خراب کردم. من هرگز استاد نشدم، اما از انجام فیزیک تجربی واقعاً چالش برانگیز، لذت زیادی بردم. پولی برای انجام کار نداشتیم، بنابراین من و استوارت فریدمن مجبور شدیم همه چیز را از ابتدا بسازیم. او زمان زیادی را در مغازه صرف برش فلز و هر چیز دیگری کرد و بعد از اینکه مدرکش را گرفت، به پرینستون رفت و من به انجام سه آزمایش دیگر ادامه دادم. پول بسیار کمی وجود داشت و بنابراین من زباله‌های قدیمی یا ضایعات بخش فیزیک دانشگاه کالیفرنیا را جمع میکردم.
اسمیت: بله شنیدم شما به خاطر جمع کردن زباله معروف بودید.
کلازر: خوب چیزهای زیادی در انبارها بود که استفاده نشده بود. اکثر مردم ایده‌ای ندارند و فقط می‌گویند خب، ممکن است مفید باشد، ما آن را در انبار می‌گذاریم. بنابراین من اطراف را زیر و رو می کردم و می گفتم اوه، من می‌توانم از این استفاده کنم.
اسمیت: می‌دانید که یک فرد معروف به نام “الیور اسمیتیز” نیز وجود داشت که اینگونه بود. او برنده جایزه نوبل فیزیولوژی و پزشکی (۲۰۰۷) بود که دقیقاً همین رویکرد را داشت و مردم روی وسایلی که در راهرو قرار می‌دادند، عبارت خلاصه‌شده NBGBOKFO را برای وی می‌نوشتند.
کلازر: من بعدا در آزمایشگاه‌های افراد مشهوری مانند اوپنهایمر و لارنس کار میکردم که به من گفته می‌شد که آنها هم در ضایعات دنبال چیزهای مختلف بودند.
اسمیت: این یک سنت عالی است و واقعاً یک تشویق فوق‌العاده برای مردم آنجاست که می‌توانید برنده جایزه نوبل شوید و پروفسور نباشید.
کلازر: هر چه شود، من فقط می‌گویم که همه چیز خوب است و از این نظر، این کار من را خراب کرد؛ به همین دلیل هیچ کس علاقه‌ای به استخدام من نداشت. برای یافتن شغل مشکل زیادی داشتم، بنابراین به آزمایشگاه لیورمور رفتم تا آزمایش‌های فیزیک پلاسمای همجوشی کنترل‌شده را انجام دهم. بنابراین من با انجام این آزمایشات ثابت کردم که یک آزمایش کننده شایسته هستم.
اسمیت: من فکر می‌کنم که خیلی چیزها ثابت شده است و همه چیز در نهایت خوب شد.
کلازر: بله.
اسمیت: به هر حال، صحبت کردن با شما بسیار خوشحال کننده است و من مشتاقانه منتظر هستم که در آینده بیشتر صحبت کنیم. بنابراین در روزهای آینده اطلاعات زیادی توسط بنیاد نوبل برای شما ارسال خواهد شد.
کلازر: بسیار عالی، خوشحالم.خیلی ممنون.
انتهای پیام
