شناسایی شبکه زبان جهانی در مغز
این مرکز پردازش زبان، به‌طور گسترده در میان انگلیسی‌زبانان مورد مطالعه قرار گرفته است، اما اکنون دانشمندان علوم اعصاب تأیید کرده‌اند که دقیقاً همان شبکه در گویندگان ۴۵ زبان مختلف فعال است که نشان‌دهنده ۱۲ خانواده زبانی متمایز است.
به گزارش ایتنا و به نقل از لایوساینس، اولینا فدورنکو (نویسنده ارشد این تحقیق و دانشیار علوم اعصاب در MIT) می‌گوید: «این مطالعه بسیار اساسی است و برخی از یافته‌ها را از انگلیسی به طیف گسترده‌ای از زبان‌ها گسترش می‌دهد».
وی می‌افزاید: «اکنون که می‌بینیم ویژگی‌های اساسی در بین زبان‌ها عمومی هستند، امید داریم که بتوانیم در مورد تفاوت‌های بالقوه بین زبان‌ها و خانواده‌های زبانی در نحوه اجرای آنها در مغز پدیده‌هایی را مطالعه کنیم».
برای مثال، گویشوران زبان‌های مبتنی بر آوا (مانند ماندارین)، از طریق تغییر در لحن یا زیر و بم کردن صدا، معانی متفاوتی از واژه‌ها را منتقل می‌کنند. اما انگلیسی چنین زبانی نیست، بنابراین ممکن است در مغز کمی متفاوت پردازش شود.
در این مطالعه، از هر زبان، دو گویش‌ور وجود داشت که در حین انجام کارهای شناختی مختلف تحت اسکن مغز قرار گرفتند. این گروه با استفاده از تکنیکی به نام «تصویربرداری رزونانس مغناطیسی عملکردی (fMRI) که جریان خون اکسیژن‌دار در مغز را ردیابی می‌کند، مغز شرکت‌کنندگان را اسکن کردند. سلول‌های فعال مغز به انرژی و اکسیژن بیشتری نیاز دارند، بنابراین fMRI اندازه‌گیری غیرمستقیم فعالیت سلول‌های مغز را ارائه می‌دهد.
در طی اسکن‌های fMRI شرکت‌کنندگان به قطعاتی از کتاب «آلیس در سرزمین عجایب» که به زبان مادری خود خوانده می‌شد گوش دادند. بنابر فرضیه محققان، همه شنوندگان باید از یک شبکه زبانی برای پردازش داستان‌های خوانده شده به زبان مادری خود استفاده می‌کردند.
شرکت‌کنندگان همچنین به چندین قطعه ضبط‌شده گوش دادند که از نظر تئوری، این شبکه زبانی را فعال نمی‌کرد. به عنوان مثال، آنها به مواردی گوش می‌دادند که در آنها کلمات زبان مادری غیرقابل تشخیص و تحریف شده بود و به قسمت‌هایی که توسط یک گوینده به زبانی ناآشنا خوانده می‌شد، گوش می‌دادند.
علاوه بر تکمیل این آزمون‌های مربوط به زبان، از شرکت‌کنندگان خواسته شد تا مسائل ریاضی حل کنند و همچنین مطالبی را حفظ نمایند. تیم تئوری می‌گوید، نه ریاضی و نه آزمون‌های حافظه نباید شبکه زبان را فعال کنند.
سایما مالک مورالدا (یکی از نویسندگان این مقاله) می‌گوید: «نواحی زبانی در مغز انتخابی هستند. آنها در حین انجام کارهای دیگر، مانند کار حافظه فضایی، نباید پاسخ دهند و اتفاقاً این همان چیزی بود که ما در میان گویشوران ۴۵ زبانی مورد آزمایش پیدا کردیم.
در زبان انگلیسی، نواحی مغزی که در حین پردازش زبان فعال می‌شوند، بیشتر در نیمکره چپ مغز، عمدتاً در لوب پیشانی، واقع در پشت پیشانی، و در لوب تمپورال، واقع در پشت گوش ظاهر می‌شوند. محققان با ساختن «نقشه‌هایی» از فعالیت مغز از همه افراد خود، نشان دادند که همین مناطق مغز بدون توجه به زبانی که شنیده می‌شود، فعال می‌شوند.
این تیم در فعالیت مغز در میان تک تک گویشوران به زبان‌های مختلف تفاوت‌هایی جزئی مشاهده کردند. با این حال، در میان انگلیسی‌زبانان بومی، درجه پایینی از تنوع مشاهده شده است.
این تیم در گزارش خود نوشت: «این نتایج لزوماً تعجب‌آور نیستند، اما پایه و مبنایی حیاتی برای مطالعات آینده ایجاد می‌کنند».
آنها ادامه دادند: «اگرچه ما انتظار داشتیم که چنین باشد، ولی این نمایش پایه‌ای اساسی برای مقایسه‌های متقابل زبانی سیستماتیک، عمیق و دقیق‌تر برای مطالعات آتی فراهم می‌سازد».
